Οι πρώιμες εκθεσιακές μορφές στην Ελλάδα εμφανίστηκαν κατά την αρχαιότητα με τη μορφή εμποροπανηγύρεων, οι οποίες και αποτελούν ένα θεσμό με μακραίωνη ιστορία με ρίζες στην λαϊκή μας παράδοση.

Η Θεσσαλονίκη από την εποχή του Βυζαντίου, κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Αγίου Δημητρίου, διοργάνωνε την ξακουστή εμποροπανήγυρη «Δημήτρια», η οποία διοργανωνόταν πέριξ του Ναού του Αγίου Δημητρίου στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Η εμποροπανήγυρης αυτή ήταν τόσο γνωστή που προσέλκυε επισκέπτες από μακρινά μέρη.

Οι πρώτες εκθέσεις με τη σύγχρονη μορφή τους εμφανίστηκαν στην Ελλάδα, λίγες δεκαετίες μετά την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους.

H πρώτη έκθεση στην Ελλάδα διοργανώθηκε το 1859 στην Αθήνα με την επωνυμία «Ολύμπια», ως μια προσπάθεια αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας. Η συγκεκριμένη έκθεση επαναλήφθηκε άλλες τρεις φορές το 1870, 1875 και το 1888, όταν και χτίστηκε ο μόνιμος χώρος το γνωστό και εμβληματικό Ζάππειο Μέγαρο.

Παρά τις όποιες προσπάθειες, οι εκθέσεις αυτές δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το τοπικό και εθνικό επίπεδο και να εδραιωθούν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια πόλη χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες, αλλά και εγκαταστάσεις, όπως η Θεσσαλονίκη να αναδειχθεί σε κέντρο των Διεθνών Εκθέσεων στην Ελλάδα.

Μέσα στο γενικότερο κλίμα του Μεσοπολέμου, το 1925, μόλις 12 χρόνια μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στο Ελληνικό Κράτος, γεννήθηκε η ιδέα ίδρυσης της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, από τον Νικόλαο Γερμανό.

Η προετοιμασία της πρώτης ΔΕΘ, συνάντησε πολλά και σημαντική εμπόδια, όμως με την επιμονή του Νικόλαου Γερμανού και την υποστήριξη των τοπικών δυνάμεων τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και τελικά το πρωί της Κυριακής 3 Οκτωβρίου 1926, έγιναν τα εγκαίνια της πρώτης έκθεσης, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Πεδίο του Άρεως που βρίσκεται στις παρυφές του ιστορικού κέντρου της πόλης και λίγα μόλις μέτρα από την σημερινή θέση της έκθεσης.

Το κλίμα στην διοργάνωση αυτή ήταν πανηγυρικό. Συνολικά στην Έκθεση συμμετείχαν περισσότεροι από 600 εκθέτες και 150.000 επισκέπτες, καλύπτοντας επιφάνεια περίπου 7.000 τετρ. μέτρων. Τα στοιχεία αυτά είναι εντυπωσιακά, αν συνυπολογίσουμε ότι ο πληθυσμός της πόλης δεν ξεπερνούσε την εποχή εκείνη τους 180.000 κατοίκους.

Μετά την επιτυχία της πρώτης διοργάνωσης της Δ.Ε.Θ. το 1926, άρχισαν εκ νέου οι διενέξεις και οι αμφισβητήσεις , όμως και πάλι η επιμονή του Γερμανού, είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ισχυρή σύμπραξη υποστηρικτών της επανάληψης της Έκθεσης.

Μετά και τη 2η διοργάνωση της ΔΕΘ, η έκθεση πλέον εξελίσσεται σε θεσμό για τη Θεσσαλονίκη, αλλά και γενικότερα για τη χώρα. Διοργανώνεται κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο αποτελώντας το οικονομικό και πολιτικό γεγονός στην Ελλάδα. Αναπτύσσεται διαρκώς αυξάνοντας τόσο τον αριθμό των εκθετών, όσο και των επισκεπτών της, ενώ παράλληλα ολοένα και διεθνοποιείται με διαρκώς αυξανόμενες τις επίσημες κρατικές συμμετοχές από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Η έκθεση επαναλήφθηκε μέχρι το 1939 στο χώρο του Πεδίου του Άρεως, ενώ το 1940 πριν ακριβώς το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο χώρο στο σημείο που λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Η 15η ΔΕΘ του 1940 ήταν και η τελευταία προπολεμική έκθεση, καθώς στα χρόνια του πολέμου η έκθεση ανέστειλε την λειτουργία της και λειτουργούσε υποτυπωδώς.

Η πρώτη αυτή περίοδος της λειτουργίας της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ήταν μια δύσκολη περίοδος που ο θεσμός έπρεπε να επιλύσει πολλά λειτουργικά και οργανωτικά ζητήματα, ενώ παράλληλα να συγκεράσει σημαντικούς ανταγωνισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες των οικονομικών και πολιτικών παραγόντων της εποχής. Ο κύριος στόχος των πρώτων διοργανώσεων την περίοδο αυτή ήταν η προβολή της ελληνικής βιομηχανίας και η γνωριμία του ευρύ κοινού με τα προϊόντα τους. Οι δυσκολίες αυτές, μέσα από επίμονες προσπάθειες, ξεπεράστηκαν και η ΔΕΘ έθεσε στέρεες βάσεις για μετατροπή της σε ένα σημαντικό οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό θεσμό για την πόλη και συνολικά για τη χώρα.

Μετά τις πρώτες προπολεμικές διοργανώσεις της ΔΕΘ και με μια διακοπή 10 ετών λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και του εμφυλίου, η ΔΕΘ επανέρχεται δυναμικά το 1951. Η πρώτη μεταπολεμική διοργάνωση της ΔΕΘ, ξεπέρασε κάθε προσδοκία, τόσο ως προς τις συμμετοχές των εκθετών, όσο φυσικά και ως προς την ανταπόκριση των επισκεπτών.

Μετά την πρώτη μεγάλη μεταπολεμική έκθεση που παρουσίασε μεγάλη επιτυχία, η ΔΕΘ ακολούθησε μια συνεχή ανοδική πορεία, τόσο ως προς τον αριθμό των εκθετών, όσο και ως προς τον αριθμό των επισκεπτών της, αλλά και τις επίσημες εθνικές συμμετοχές. Πιο συγκεκριμένα από το 1951 μέχρι και το 1966, οι επισκέπτες της ΔΕΘ είχαν τριπλασιαστεί και φτάσαμε το 1966 στους 1.634.542 επισκέπτες! Ο αριθμός αυτός ήταν ασύλληπτος για την εποχή, αν συνυπολογίσουμε ότι ο πληθυσμός της Θεσσαλονίκης την εποχή εκείνη ήταν περίπου 300.000 κάτοικοι και ολόκληρης της χώρας ήταν περίπου 8.500.000 κάτοικοι! Η χρονιά του 1966 αποτελεί και το απόλυτο ρεκόρ επισκεψιμότητας στη ΔΕΘ, ακόμα και μέχρι σήμερα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου αυτής, στη ΔΕΘ παρουσιαζόταν από τα διάφορα κράτη, τα τεχνολογικά επιτεύγματα τους. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις τη περίοδο αυτή στη ΔΕΘ παρουσιάστηκε η πιο προηγμένη τεχνολογία της εποχής, όπως τα είδη ατομικής ενέργειας που παρουσίασαν οι ΗΠΑ. Επίσης την περίοδο των δεκαετιών ’50 και ’60, μέσα στο ψυχροπολεμικό κλίμα που επικρατούσε, οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση αντιμετώπισαν την ΔΕΘ ως ένα πεδίο αντιπαράθεσης και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να επιδείξουν τα επιτεύγματα τους στη διαστημική τεχνολογία.

Επιπρόσθετα, ενδεικτικό της δυναμικής που είχε αποκτήσει η ΔΕΘ την περίοδο 1951-1973, είναι το γεγονός ότι αρκετές ελληνικές ταινίες της εποχής είχαν σκηνές μέσα στους χώρους της έκθεσης ή ακόμα και όλη τους η πλοκή διαδραματιζόταν μέσα σε αυτή. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων ταινιών είναι η ταινία του 1963, «Κάτι και να καίει» σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, καθώς και η ταινία του 1967 «Ο Ανακατωσούρας» του Γρηγόρη Γρηγορίου.

Κατά την περίοδο μετά το 1974, παράλληλα με την ΔΕΘ, που συνέχισε να διοργανώνεται κάθε Σεπτέμβρη, αναπτύχθηκαν και άλλες κλαδικές εκθέσεις με πιο εξειδικευμένο προσανατολισμό. Οι κλαδικές αυτές εκθέσεις συγκέντρωναν το ενδιαφέρον χιλιάδων επαγγελματιών του κάθε κλάδου.

Ειδικότερα η πρώτη προσπάθεια διοργάνωσης κλαδικών εκθέσεων έρχεται το 1973 με την Διεθνή Έκθεση Γούνας και την Διεθνή Έκθεση MARMIN. Οι εκθέσεις αυτές γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία και τα επόμενα χρόνια, εφαρμόστηκε στην ΔΕΘ, η παρουσίαση προϊόντων ομαδοποιημένων ανά κλάδο. Η μέθοδος αυτή οδήγησε τελικά στην ανάδειξη πολλών και σημαντικών κλαδικών εκθέσεων που εξελίχθηκαν σε θεσμό για την εκθεσιακή βιομηχανία της χώρας. Τα πρώτα χρόνια των κλαδικών εκθέσεων αναδείχθηκαν συνολικά 27 κλαδικές εκθέσεις, ενώ έως το 2009 είχαν φτάσει περίπου στις 20.

Γενικότερα κατά την περίοδο από το 1974 και μετά, εμφανίζεται μια σημαντική αλλαγή στο τοπίο των εκθέσεων, όπου καταγράφεται μια στροφή προς την εξειδίκευση, αλλά ταυτόχρονα και προς την πολυλειτουργικότητα. Ειδικότερα από την μια πλευρά το εμπορικό και οικονομικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται στις κλαδικές εξειδικευμένες εκθέσεις, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζεται και μια αλλαγή στο χαρακτήρα της ΔΕΘ, που σταδιακά αποκτά πολυλειτουργικά χαρακτηριστικά, καθώς μετατρέπεται σε πολιτικό, κοινωνικό και ψυχαγωγικό γεγονός.